Monkey business

Half september was het Hari Raya (einde van de vastenmaand Ramadan) en dus hadden we allemaal een vrije dag. Dit jaar viel het fijn genoeg op een vrijdag en dus pakte ik met wat andere studenten voor een lang weekend de boot naar Pulau Bintan (het dichtstbijzijnde eiland van Indonesië vanuit Singapore). We hadden hier een fijn huisje gehuurd op het strand. De eerste dag leek het of de monsoon al begonnen was toen het hele resort onder water liep en het dak een lekkage bleek te hebben precies boven mijn kussen (waar ik na drie uur non-stop regen pas achterkwam). De volgende dag was het weer prachtig weer en hebben we scooters gehuurd om helemaal in stijl het eiland rond te cruisen. Geweldig om aan de linkerkant van de weg tussen de rest van de lokale bevolking over het eiland te scheuren. Zo brachten we het weekend dus door met zonnen, lekker eten en een biertje rondom het kampvuur op het strand met gitaarmuziek.

Na Pulau Bintan had ik twee dagen college, waarna mijn 'herfstvakantie' begon (ik weet het… ik heb het ook niet gepland...). Dit betekende voor mij 12 dagen Maleisisch Borneo (Sabah).
Mijn eerste week heb ik doorgebracht rondom Sandakan, een vies havenstadje waar de eerste dagen geen toerist te bekennen was. Dit betekende dus veel mensen die met je willen praten, maar na twee dagen begon het aanstaren en 'Hey miss, how are you?' wel weer te wennen.

De eerste dagen heb ik doorgebracht bij Sepilok, het orang oetang rehabilitatiecentrum. Door de palmolie plantages in Borneo gaat het steeds slechter met de orang oetang en gevangen of verstoten orang oetangs wordt hier geleerd om 'orang oetang' te zijn. Erg leuk om te zien hoe succesvol dit programma is. Verder heb ik hier een korte jungletrek gedaan en ben ik tot het inzicht gekomen dat ik een aardig trauma heb opgelopen door mijn macaque-aanvaring een maand geleden. Toen ik terug wilde lopen naar de uitgang bleek het hele pad vol te zitten met een enorme familie macaques en bavianen en er was niemand in de buurt. Uiteindelijk heb ik samen met een meisje die na tien minuten kwam aanlopen mij, gewapend met een dikke stok voor het geval dat, een weg gebaand tussen de apen door en heeft zij mij naar de uitgang geloodst. Gewoon negeren en niet in de ogen kijken anders voelen ze zich geïntimideerd… Hart in de keel… Hoezo trauma?

Na Sepilok heb ik twee dagen doorgebracht op de Kinabantang rivier. Hier verbleef ik in een kamer aan de rivier en heb ik drie riviertours gemaakt. De dieren uit het regenwoud komen naar de rivier om te drinken en omdat ze bang zijn voor mensen of auto's door het land. Omdat je vanaf de rivier perfect door de toppen van de bomen kunt kijken is dit de ideale plek voor wat wildlife-spotten. Dit heb ik geweten: veel proboscis-apen (speciale soort die alleen in Borneo voorkomt, zie foto's), macaques (mijn lievelings…), allerlei soorten vogels en... een wilde oerang oetang! (Dat moet heel speciaal zijn, zei onze gids: ze komen normaal niet dicht bij de rivier omdat ze niet kunnen zwemmen).
Na de rivier ging ik op de terugweg langs de Gomantong-grotten. In deze grotten maken zwaluwen nestjes van hun speeksel: soep van deze vogelnestjes is een delicatesse voor Chinezen en ze brengen dus heel veel geld op. De nestjes worden naar beneden gehaald door mensen die omhoog klimmen via touwen, mandjes en houten ladders. Deze grot is inmiddels beschermd, waardoor dit nog maar twee keer per jaar gebeurd nadat de jonge vogeltjes zijn uitgevlogen. Behalve de nestjes was er nog meer te zien en te ontdekken, namelijk een enorme stank en een massa kakkerlakken. De grotten worden ook bewoond door veel vleermuizen. De grond en muren waren dus bedekt onder een dikke laag vleermuizenpoep en kakkerlakken die dit zien als een feestmaaltijd. Heerlijk!

Omdat ik nog een dag over had tot mijn volgende vlucht heb ik de laatste dag doorgebracht in het Rainforest Discovery Centre om wat meer te zien van het regenwoud zelf. In de middag had ik nog wat tijd over en bedacht ik mij dat ik halverwege mijn reis met de lokale bus een 'Crocodile Adventure Land' had zien liggen en ik besloot daar een kijkje te gaan nemen. Dit was mijn slechtste keuze tot nu toe: het was afgrijselijk! Het bleek geen 'Adventure Land' te zijn, maar een krokodillenboerderij (als in: fokken tot ze groot genoeg zijn voor hun leer). Behalve de armzalige cement bakken waar de krokodillen in werden gehouden hadden ze ook een kleine 'dierentuin' met wat slangen, bevers, schildpadden en zelfs apen in cementen bakken of kleine kooien. Ik heb nog nooit zoiets dieronvriendelijks gezien. Het leverde goede beelden op voor een reclame van PETA. Zo zie je maar weer dat de verhalen waar zijn: de lokale bevolking in zulke gebieden geeft minder om het dierenwelzijn dan vaak wordt gedacht, waardoor het orang oetang rehabilitatiecentrum weer voldoende werk heeft...

Na mijn week in centraal Borneo vloog ik door naar het oosten, naar Semporna. Vanaf hier ging ik met een duikschool naar hun ‘resort’ (lees: houten hutjes, koud water en als het water het weer eens niet deed helemaal Maleisië-stijl jezelf wassen met een emmer water) op het eiland Mabul. Mabul ligt dichtbij Sipadan: een van de tien mooiste duikplekken op aarde. Na mijn laatste krokodillendag in centraal Borneo was ook dit eiland helaas vol met tegenstellingen.
Hoe rijk het leven onder water ook was, ik heb nog nooit zo vreselijk veel vuil in het water zelf gezien. Mabul is een eiland dat dichtbij de Filippijnse grens ligt. Het eiland wordt dus voornamelijk bewoond door Filippijnse vluchtelingen. Zulke armoede had ik tot nu toe nog nooit gezien. Hout met golfplaten hutjes, kinderen die spelen tussen het afval en ratten (die ’s nachts ook een bezoekje brachten aan mijn kamer… Is weer eens wat anders dan bedbugs…). Het afval, wat niet wordt verzameld, belandt ook dagelijks in zee en vanaf het eiland zie je het plastic zo de open zee in drijven.
Tijdens mijn tweede duik werd ik onder water ook opgeschrikt door een enorme knal waar mijn hart van in mijn keel zat. Achteraf hoorde ik van mijn duikinstructrice het slechte nieuws: dynamiet vissen. Het water droeg het geluid helemaal van de Filippijnen en andere eilanden zo'n 30/40 kilometer verderop naar ons toe. Weer een tegenstelling waar je als duiker kippenvel van krijgt nadat je alle pracht en praal onder water hebt gezien.

De eerste dagen heb ik mijn Advanced duikcursus gedaan (duiklevel 2). Ik heb er een geweldige tijd gehad met alle mensen in het resort en de staff. De laatste dag was het dan eindelijk zover en was ik één van de gelukkige 120 mensen in totaal die voor die dag een vergunning hadden kunnen krijgen voor Sipadan. Het eiland is sinds 2004 beschermd en na mijn avonturen op Mabul snap ik wel waarom. En het werkt! Zo’n enorme massa vis heb ik in mijn leven nog nooit gezien. Haaien, schildpadden, barracuda’s: en niet één, maar je ziet er gewoon minimaal vier tegelijk langs je zwemmen! Ik wist bijna niet meer waar ik moest kijken. De drie duiken die ik die dag heb gemaakt waren een prachtige afsluiter van mijn avonturen.

Helaas is de laatste avond mijn camera stukgevallen (ik geef de schuld aan de Filippijnse rum…). Mijn geheugenkaart heb ik gelukkig nog wel, maar mijn foto’s staan op de laptop van mijn duikbuddy die momenteel in de Filippijnen zit (lang verhaal…). Al met al: als ik mijn foto’s al terugkrijg kan het nog wel even gaan duren. Jullie moeten het nu dus even doen met wat foto’s die ik van mensen die ik heb ontmoet tijdens mijn reis heb ontvangen.

De komende maand zullen mijn verhalen wat minder spannend zijn, want ik blijf (voor de afwisseling) in Singapore. Begin november moet ik een paper schrijven en pap en mam komen over 2 weken langs. Mocht iemand dus nog een bezoekje willen brengen aan dit prachtige continent: in oktober kun je een bedje kwijt in mijn studentenkamer.

Selamat tinggal!

Liefs, Stephanie